تاج بندگی

​
هر چند تأخیر داشت؛ امّا می‌آمد!
می‌آمد، از پسِ سال‌ها انتظار تا در زمستان، بهار «صلوات» را بر لب‌ها بنشاند! می‌آمد تا با التجا به تبار معصومش علیه‌السلام ، نویدبخشِ استقرار احکام الهی شود! می‌آمد تا لبخندهای خاموش را به روشنی «آزادی» فرا بخواند!
می‌آمد تا برای واپسین روزِ «انتظار»، «احترام به طلوع خورشید» را به امّت خویش بیاموزد! می‌آمد تا نگاه پیر و جوان را به گلدسته‌های نیایش، آشنا کند!
می‌آمد تا مفهوم «استقلال و آزادی» را در مکتب «جمهوری اسلامی» معنا کند!
می‌آمد تا مکتب «شهادت» را به نقطه نقطه این جهان عصیان زده، بشناساند!
می‌آمد تا از اقیانوس «فقه آل اللّه علیه‌السلام » جویباری به مرداب‌های خود باوری بگشاید!
می‌آمد تا اولین «بزرگراه انتظار» را در جهان، به نام نامیِ «حضرت ولی عصر(عج)» افتتاح نماید!
می‌آمد تا پرده از چهره «نفاق و استکبار» توأمان بردارد!
می‌آمد تا نگاه دوربین‌های جهان را به «قلب تپنده جهان اسلام» معطوف کند!
می‌آمد تا نامش، عطر صلوات بر پیامبر رحمت صلی‌الله‌علیه‌و‌آله را در فضای دل‌ها بپراکند
می‌آمد تا دل‌ها با چهره زیبا و روحانی‌اش الفت بگیرند و نامش را هم وزن «تکبیر»، بر زبان بیاورند! می‌آمد تا کفّار به عظمت «اسلام» ایمان بیاورند و به نام و مرام «رهبرانش» احترام بگذارند!
می‌آمد تا نوای مظلومیّتِ «تشیّع» را بر بام جهان، به فریاد عزّت و آزادگی بدل کند!
می‌آمد تا بشارتی بر ظهورِ «فرزند راستین عدالت» منجی شب زدگان جهان، «حضرت حجة بن الحسن عسکری(عج)» باشد! و با پشتیبانی حضرت، تمام ظواهر استکبار و قدرت پوشالی‌اش را به تمسخر گیرد!
می‌آمد تا از ایران تا لبنان، از لبنان تا بوسنی، از بوسنی تا اریتره و یمن و افغانستان، … احیاگر تعالیم ناب نبوی صلی‌الله‌علیه‌و‌آله در اندیشه‌های زلال علوی علیه‌السلام باشد!
می‌آمد تا فریاد مظلومیّت «نهج البلاغه» را، و زلال نیایش‌های «صحیفه» را، همراه با عظمت آسمانیِ کلام وحی «قرآن»، به گوش تمام جهانیان برساند!
می‌آمد تا فراخوان و همایش «وحدت اسلامی» را با درایت «موسوی»اش، رهبری کند!
می‌آمد تا نام «روح اللّه موسوی الخمینی» را تاریخ جهان، برای همیشه به حافظه بسپارد!
روح ملکوتی‌اش قرین درود و سلام باد و راه گرانسنگش، آلوده به ناراستی‌ها مباد!